Ահա և ավարտվեց ամենամյա 7րդ փառատոնը: Իսկ ով հաղտեց? Իսկ որ ֆիլմը լավագույնը ճանաչվեց? : Ահա այս և մնացած հարցերի պատասխաները կգտնեք այստեղ.
ՓԱՌԱՏՈՆԻ ՄՐՑՈՒԹԱՅԻՆ ԱՆՎԱՆԱԿԱՐԳԵՐՆ ՈՒ ՄՐՑԱՆԱԿՆԵՐԸ
Գրան պրի – “7 կամ ինչու եմ ապրում”, Գերմանիա, 2010
“Հանդիսատեսի համակրանք” մրցանակ ” – Քայլելով ձյան ծածկութի վրայով”, Ճապոնիա, 2010
“Խաղարկային ֆիլմերի” անվանակարգ Continue reading
Հոկտեմբերի 24ին կայացավ մամուլի ասուլիս Հայաստանի Ռոլան Բիկով Հիմնադրամի Նունե Մանուկյանի, ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամի հայաստանյան գրասենյակի տեղեկատվության և հաղորդակցության ծրագրերի ղեկավար Սահակյանի, Խորհրդային և Լատվիական կինոյի ու թատրոնի անվանի աստղերից մեկի` Իվար Կալնինշի մասնակցությամբ, որին հաջորդեց անվանի դերասանի ստեղծագործական երեկոն: Երկու միջոցառումների ընթացքում էլ հայտնի դերասանի կողքին էին և անմիջական մասնակցություն էին ցուցաբերում նրա ընտանիքը` կինն ու դուստրը:
2010թ. Մանկապատանեկան ֆիլմերի 6-րդ միջազգային փառատոնի շրջանակներում ՄԱԿ-ի մանկական հիմնադրամի հայաստանյան գրասենյակի և Հայաստանի Ռոլան Բիկով հիմնադրամի կողմից ստեղծվեց նոր անվանակարգ` «Ես իրավունքներ ունեմ»: Նշված անվանակարգում ընդգրկվում են երեխաների իրավունքներին, դրանց ոտնահարմանն ու խախտմանը վերաբերող խաղարկային և վավերագրական ֆիլմեր: Այս անվանակարգում ևս, մեծահասակների պրոֆեսիոնալ ժյուրիից բացի աշխատում է նաև մանկապատանեկան ժյուրին: Continue reading
Վե՜րջ․․․ ինչ տխուր է հնչում։ Նրա մեջ ամփոփվում է այն հասկացությունը, որ վերջանում է այն, ինչ սկսվել էր։ Այս դեպքում վերջացավ այն փառատոնը որը սկսվել էր վեց օր առաջ։ Տխուր է․․․ տխուր է, որովհետև այլևս առավոտվա ժամը 11-ին չենք հավաքվելու հրապարակում և մտածենք, թե որտեղ գնալ հանդիպումների ու միջոցառումների։ Continue reading
Վերջ…..Ամեն ինչ արդեն անցյալ է: Ամեն ինչ ետևում է: Բայց մեն ինչ ԱՊԱԳԱՅՈՒՄ է: Չեմ կարեղանում մտածել, թե ինչ գրեմ, ուղակի չեմ կարողանոմ ուրախությամբ մտածել, որ վերջացավ: Ինձ գրելու ուժ տվեց հենց այս հոդվածը: Բայց ահա. եթե հավատամ Continue reading
Բարձրանում էինք լուռ, բայց ոչ այն պատճառով , որ խոսել չէինք ուզում: Ուղղակի ուրք երեխաները` Գիզեմը, Րաբիան և Էմրեն անգլերեն գրեթե չէին խոսում , իսկ թարգմանչուհին` մեր սիրելի Արևը, միաժամանակ չէր կարող այդքան զրույց թարգմանել: Continue reading Закончился и этот седьмой по счету фестивалсь.Но этот отличался от других,потому что там были мы,наша дружба,чувства,назабываемые воспоминания.
Я много о чем не успела вам рассказать и сейчас об этом сожалею(будет нелогично вместо эпилога написать о начале).Но я 
обязана рассказать о нашей крепкой дружбе с турецкими ребятами.
Мы яркий пример того,что даже между людьми,не понимающими речь друг друга,может возникнуть такая крепкая связь.
Не буду подробно рассказывать о церемонии закрытия,поскольку я не журналист,я просто пишу о том,что мне нравится,что меня впечатлило.Фестиваль дал мне очень многое.И самое главное-новые знакомства,друзья.Из-за фесстиваля я начала вести свой блог.
Во-первых, вручили золотые медали нашим гостям и людям,которые принимали участие в фестивале.Меня особо впечатлили Энтин,Мицуо,Грачевский и Мотоюки.
Затем начали обьявлять о победивших фильмах.Но мы именно тогда вышли из зала и побежали к нашим друзьям из Турции,которые спешили в аэропорт.Расставаться было грустно,я чуть на заплакала.Я буду по ним скучать,по этому фестивалю,да даже по тем людям,которых всего несколько раз видела(в рамках кинофестиваля,конечно же).
Прощаться всегда трудно,но у меня есть надежда,что мы с вами,мои дорогие читатели,еще увидимся)))Мы со своими друзьями-блогерами будем с нетерпением ждать следующего фестиваля.До встречи.
Конец. НАЧАЛО!
